Zgodnie z art. 229 § 2 Kodeksu pracy, w przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, spowodowanej chorobą, pracownik podlega kontrolnym badaniom lekarskim w celu ustalenia zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku.

Przykład

Pracownica w okresie ciąży była niezdolna do pracy przez 65 dni następnie bezpośrednio po trwającej niezdolności do pracy,  korzystała z rocznego urlopu macierzyńskiego (w tym okresie upływa ważność badań okresowych)  potem wykorzystuje 42 dni urlopu wypoczynkowego. Dopiero po powrocie do pracy pracodawca jest zobowiązany  skierować pracownicę  na badania kontrolne.

W przypadku niezdolności do pracy przypadającej w okresie ciąży badania kontrolne mogą być przeprowadzone nawet po 2 latach. Po powrocie do pracy po  wykorzystanym urlopie macierzyńskim, wypoczynkowym lub częściowo wychowawczym. O ile w trakcie wyżej wymienionych nieobecności nie było dnia przerwy począwszy od dnia zakończenia pobierania zasiłku chorobowego potem zasiłek macierzyński/urlop macierzyński itd.

Pracownik nie musi podlegać badaniom kontrolnym gdy bezpośrednio po zakończeniu okresu zasiłkowego udaje się na urlop wypoczynkowy, uzgodniony wcześniej z pracodawcą. (Wyrok SN z dnia 20 marca 2008 roku, II PK 214/07). Idąc dalej tym tokiem, pracownik nie podlega badaniom kontrolnym gdy po zakończonym okresie zasiłkowym bezpośrednio udaje się na urlop macierzyński, wychowawczy. Przy czym gdy po zakończonej nieobecności stawi się do pracy i zgłosi gotowość do jej wykonywania, obowiązek skierowania go na kontrolne badania lekarskie spoczywa na pracodawcy. (Wyrok SN z dnia 18 maja 2006 roku, III PK 26/06)

Obowiązek skierowania na badania kontrolne zachodzi w przypadku nieprzerwanej niezdolności do pracy trwającej co najmniej 31 dni.

Konsekwencją niewykonanie badań lekarskich przez pracownika po skierowaniu przez pracodawcę jest niedostosowaniem się do obowiązków pracownika (art. 211 k.p.) i stanowi podstawę do wypowiedzenia umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia na podstawie art 52 § 1 pkt 1 k.p.  (Wyrok SN z dnia 10 maja 2000 roku,  I PKN 642/99).