Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego nie może być wyższa niż kwota wynosząca 100% przeciętnego wynagrodzenia. Kwotę tę ustala się miesięcznie, poczynając od 3 miesiąca kwartału kalendarzowego, na okres 3 miesięcy, na podstawie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z poprzedniego kwartału, ogłaszanego dla celów emerytalnych.

Ograniczeniu podlega podstawa wymiaru zasiłku chorobowego, niezależnie od tego, kiedy powstała niezdolność do pracy  w trakcie zatrudnienia czy już po ustaniu zatrudnienia. 

W wyroku z dni 7 kwietna 2009 r. (I UK 337/08) SN wskazał, że ograniczenie wysokości podstawy obliczania zasiłku chorobowego wynikające z art. 46 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa ma zastosowanie także wówczas, gdy prawo do zasiłku powstało w czasie trwania tytułu ubezpieczenia.

Zdanie pierwsze (w wersji mającej zastosowanie w sprawie) brzmi: „podstawa wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa niż kwota wynosząca 100% przeciętnego wynagrodzenia”. W zdaniu drugim uregulowany został sposób ustalenia tej kwoty. W treści tego przepisu nie sposób znaleźć przesłanek dla wyłączenia spod jego stosowania jakichkolwiek okresów pobierania zasiłku chorobowego przypadających po ustaniu tytułu ubezpieczenia. Nie zawiera on żadnych ograniczeń w tym zakresie. Zatem w myśl zasady lege non distinquente ma on zastosowanie do wszelkich okresów pobierania zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia. W szczególności wykładnia językowo-logiczna nie pozwala na postawienie tezy, że ograniczenie wysokości podstawy wymiaru zasiłku chorobowego uregulowane w tym przepisie ma miejsce tylko wówczas, gdy prawo do zasiłku powstało po ustaniu tytułu ubezpieczenia a nie ma zastosowania w takiej sytuacji, gdy prawo powstało w czasie trwania tytułu ubezpieczenia i obejmuje również okres po jego ustaniu. W treści art. 46 próżno szukać takiego rozróżnienia.

Przykład

Pracownik od kilku lat zatrudniony u tego samego pracodawcy na podstawie umowy o pracę zawartej do dnia 31 maja, był niezdolny do pracy od dnia 15 marca do 30 czerwca. Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego ustalona jako przeciętne miesięczne wynagrodzenie z miesięcy poprzedzających powstanie niezdolności do pracy wynosi wynosi: 11 640 zł natomiast po ustaniu zatrudnienia podstawa wymiaru zasiłku chorobowego ulegnie ograniczeniu do kwoty 100% przeciętnego wynagrodzenia.

Ograniczenie podstawy wymiaru świadczenia nie dotyczy zasiłku macierzyńskiego należnego za okres po ustaniu zatrudnienia

Zasiłek chorobowy po ustaniu zatrudnienia od 1 stycznia 2022

Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego a także świadczenia rehabilitacyjnego za okres po ustaniu zatrudnienia nie może być wyższa niż kwota wynosząca 100% przeciętnego wynagrodzenia.

Podstawa prawa:

• art. 46 i 47 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyńskiego,
• ustawa z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy.